Ik ben er klaar mee. Het is afgelopen. Over en uit. Bijna vier jaar lang heb ik de wereld meerdere keren per week op de hoogte gehouden over de ins en outs van mijn leven. Ik heb lezers meegenomen op reis; eenzaam met fiets en rugzak door de Alpen, door de Pyreneeën, met fotograaf Wouter in de sneeuw, de Algarve en Griekenland, en met boezemvriend Robbert in een camper over de daken van Europa. Ik vertelde over een haast magische staat waarin mijn huid continu met kippenvel bedekt was. Het geluk van verdwijnen in het moment, van flow. Ook deelde ik mijn worsteling met het gevoel van het tegenovergestelde. Wolf, ofzo. Al mijn ervaringen bij elkaar resulteerden afgelopen zomer in een knalstuk op la Route des Grandes Alpes. Voor een veredelde wielerrecreant leek het doel onmenselijk: 650 kilometer over 14 bergtoppen. Maar ik wilde het. Ik wilde la Route des Grandes Alpes non-stop fietsen. Nooit eerder had ik mezelf zo overgegeven aan mijn intuïtie. Nooit eerder geloofde ik zo in mezelf. Nooit eerder was ik zo mezelf geweest. Het lukte me, omdat ik mezelf was. Daarom ben ik er klaar mee.

Ik ben er klaar mee dat mensen me als bijzonder zien. Ik ben er klaar mee dat ik op een voetstuk word geplaatst. Ik ben er klaar mee dat anderen me als anders zien dan zichzelf. Zelfverheerlijking is nooit de intentie geweest van Gespleten asfalt. De schijnwerpers zijn voor mij geen redenen om te bloggen. Ik walg er zelfs van, want ik ben niet bijzonder. Ik ben niet beter of meer dan een ander. Gespleten asfalt is door de jaren heen gerelateerd geraakt aan avontuurlijk fietsen, maar de betekenis van de term bevindt zich niet in de wielrennerij. Gespleten asfalt staat gelijk aan het kiezen van een eigen weg. Van mezelf zijn. Mijn leven is mijn keuze. Ik kies ervoor om te doen wat goed voelt. Ik kies ervoor om zoveel mogelijk te pedaleren op plaatsen waar ik van droom. Ik kies ervoor om in een bus te wonen en zo altijd in mijn favoriete omgeving te verblijven. Ik kies ervoor om de ins en outs van mijn leven op papier te zetten. Ik ben niet verheven boven de rest omdat ik daarvoor kies. Veel mensen kiezen niet voor wat goed voelt. Veel mensen kiezen voor wat niet goed voelt. En dat maakt mij bijzonder?

Altijd al wil ik met Gespleten asfalt laten zien dat het kan. Kiezen kan. Intens geluk is kiesbaar. Hoeveel angsten en twijfels er ook door m’n bovenkamer spoken. Het kan. Gespleten asfalt draait niet zozeer om wat ik doe. Het draait om ‘t kippenvel waardoor ik in het moment verdwijn. Het draait om de keuze om het asfalt te splijten. De keuze om mezelf te zijn. Dat is living the dream. Iedereen heeft die keuze. Iedereen kan het. Iedereen is het.

Omdat Gespleten asfalt niet zozeer om mij draait, draait Gespleten asfalt vanaf vandaag niet meer alleen om mij. De voorbije jaren heb ik tal van mensen ontmoet die de keuzes in hun leven op hetzelfde goede gevoel baseren als ik. Ook zij zijn zichzelf. Die energie bindt ons. De komende twee weken introduceer ik vier levenslustige vrienden die de wereld via dit kanaal op eigenwijze meenemen in hun eigen verhaal, vol flow en wolf. Elke vriend heeft een vaste dag en zal ten minste om de week vertellen hoe zijn of haar wereld eruit ziet. Woensdag stel ik de eerste aan jullie voor. Op maandag ben ik er weer. Want ja: ik blijf bloggen. Ik blijf wielrennen. Ik blijf video’s maken. Ik blijf de flow delen. Ik wil laten zien dat iedereen het is. Daar ben ik nog lang niet klaar mee.