Kort geleden maakte burgemeester Jetty Eugster hier de dienst uit. Nu niet meer, want een fusie met omliggende dorpen maakte het gemeentehuis in Schijndel overbodig. Voor ambtenaren althans, want sinds eergisteren verblijf ik anti-kraak in de werkkamer van de bestuursfunctionaris.

Terwijl ik de lokale winkels afspeur naar een ambtsketting, voel ik rigoureuze veranderingen in mijn lijf. Na één jaar en zeven maanden full-time on the road of bij mensen in huis beschik ik zowaar over een warme eigen plek. Met name de laatste maanden, sinds het uit de lucht gevallen begin van de theatervoorstelling Zaziezoe in september, was het busleven een beetje improviseren. En dat had meer gevolgen dan ik me voor mogelijk had gehouden. Dat merk ik nu, nu er bakken energie door m’n lichaam stroomt.

Energie die ik niet meer kwijt raak aan het doorstaan van vrieskou of dealen met aura’s van andere mensen (hoe aardig ze ook zijn). Energie die ik ineens weer kan stoppen in fietsen en schrijven. In creativiteit. Magistraal. Zielsgelukkig was ik toen ik gisteren op m’n tweewieler door de omgeving scheurde. De vervoering van rondpompende benen in combinatie met een eindeloos diepe focus blijft een magische beleving. Erover schrijven ook. Ik heb nog zoveel verhalen te vertellen over de laatste periode, en de aanstaande. Want m’n huis op vier wielen is er nog steeds. Burgemeester Eric zet ze in deze kamer zwart op wit. Wordt vervolgd!

*Brabants Dagblad was erbij toen ik introk in de burgemeesterskamer. Ze schreven er een artikel over.