Toen ik ontdekte wat fietsen met me deed, wilde ik het de hele wereld vertellen. Zo ontstond m’n blog Gespleten asfalt in maart 2012. Die roes, de flow, de magie van het pedaleren door de bergen, ik kon er geen genoeg van krijgen. Voordat ik het wist, was ik wielergids in de Alpen, reisde ik Europa door voor fietsmagazines, poseerde ik als sportmodel en werd ik als ambassadeur voorzien van kleding en materiaal. Ik leefde op twee wielen. En de flow bleef me roepen.

Nooit heb ik een ‘droomberoep’ gehad. Ik ambieerde geen topcarrière. Op het moment dat de juffrouw mij vroeg wat ik wilde worden als ik later groot was, zei ik lachend: “Gelukkig!” Ik had geen idee hoe, met wat voor ’n baan. Ik had ook geen idee wat geluk precies was en er was niemand die mij leerde hoe ik geluk kon voelen. Maar ik wilde het. Ik wilde niets liever. Flow op m’n fiets opende mijn ogen. Eigenlijk wilde ik vanaf m’n allereerste berg levenslang op een zadel zitten. Levenslange flow. Ik deed daar een poging toe met m’n non-stop rit over 650 kilometer en 14 Alpenbergen. Het duurde 36 uur.

Om het geluksgevoel van fietsen in de bergen daadwerkelijk levenslang te ervaren, ging ik in een bus wonen. Maar eenmaal verhuisd gebeurden er hele andere dingen dan ‘fietsen in de bergen’. Er gebeurden dingen die ik niet 1-2-3 kon bevatten, laat staan dat ik erover kon schrijven. Ik wist gewoon echt niet hoe ik erover kon schrijven. En ik was bang. Ik was bang om m’n wielervolgers te verliezen, om de fietsmerken kwijt te raken, en om uitgelachen te worden. Want wat er gebeurde ging niet meer over Eric de flowrijke fietsavonturier. Wat er gebeurde ging over de absolute kern van het geluksgevoel.

Soms plaatste ik met zweet tussen m’n billen (niet van het fietsen) toch verhaaltjes over de absolute kern van het geluksgevoel. Ik – als gevoelige jongeman – was bang om het stempel ‘zweverig’, ’spiritueel’, ’arrogant’ of ‘zelfingenomen’ te krijgen, om beoordeeld te worden, terwijl ik er in al m’n onschuld simpelweg achter was gekomen wat dat gevoel nou eigenlijk is. Daar is niets hocus pocus’ aan. Het is de normaalste zaak van de wereld. Het is de essentie. En nog steeds wil ik het de hele wereld vertellen.

Vandaag is een bijzondere dag. Vandaag ga ik vierkant staan voor wat ik mee heb gemaakt, voor wat ik voel, voor wie ik ben. Vanaf deze boomstronk kondig ik aan dat MIJN BOEK ‘HET GELUKSGEVOEL’ WORDT UITGEGEVEN!

In ‘Het geluksgevoel’ schrijf ik over mijn niets ontziende zoektocht, van het jochie dat op de basisschool zonder gêne riep dat hij gelukkig wilde worden tot en met de man die zijn leven in het teken zette om dat ongrijpbare gevoel te ontcijferen. Ik ben dolblij dat de tijd is aangebroken om m’n meest persoonlijke en oprechte tekst ooit met jullie te delen. Niet in de laatste plaats omdat het menigeen wellicht een niets ontziende zoektocht kan besparen.

Om het boek te realiseren, moet ik een paar duizend euro investeren. Daarom is het boek vanaf vandaag in de voorverkoop te bestellen. Jullie zouden me er ontzettend mee helpen om ‘Het geluksgevoel’ alvast te kopen, voordat het (hoogstwaarschijnlijk) in september in de winkel ligt. Als oprechte dank voor je bijdrage word je bij naam genoemd in het boek en ontvang je een gesigneerd exemplaar. Je vindt ‘m hier (niet meer). Zoals je zult zien, zijn er meerdere manieren om een bijdrage te leveren. Allen gebaseerd op liefde.

Ten slotte wil ik jullie ontzettend bedanken voor jullie aanwezigheid. Zonder jullie was het delen van mijn beleving een zinloze passie. Ik vind het zo leuk om te doen wat ik doe. Dankjewel voor elke keer dat je bekijkt en leest wat ik beleef!