Vandaag twee jaar geleden kwam ik na 650 kilometer non-stop fietsen over 14 bergen aan bij de Middellandse Zee. Eenmaal aangekomen bij het hotel, en ik van ongeloof mijn handen op m’n hoofd had laten rusten, hielp ik de equipe mee met het uitruimen van de volgwagens. Vervolgens huppelde ik naar bed. Ik weet nog goed hoe de massage een dag later voelde. Man! Als masseur Rob me aaide zat ik al als spiderman tegen het plafond. Er zat zoveel melkzuur in m’n stelten dat mijn huid op knappen stond. Het duurde even voordat m’n spieren weer konden ademen.

Wat een dagen. De prestatie was mooi, maar niet de reden van mijn ongeloof. De reden was het volgende: mijn leven lang had ik geleerd dat er grenzen bestonden, dat ik dingen moest, dat bepaalde dingen ‘nou eenmaal bij het leven horen’, en dat sommige dingen dus simpelweg onmogelijk waren. En ik bevestigde op 26 juni 2015 mijn vermoeden dat ik (en met mij ieder mens) ALLES kan als ik het oprecht wil. De wereld op z’n kop! Wow. Ik ben dankbaar voor dat avontuur. Het veranderde mijn leven compleet. Het gaf mij het vertrouwen om ten allen tijde te volgen wat ik voel, ook al druist het tegen alle logica in.