Dat het Nederlands elftal Andorra altijd met grote cijfers van de mat speelt, is geen verrassing meer. Maar nu ik mezelf in het staatje begeef, vraag ik me af hoe ze hier uberhaupt op het idee zijn gekomen een nationaal voetbalteam te beginnen. Andorra bestaat enkel uit bergen; er is geen vlakke centimeter te bekennen. Als het warm is zegt de coach van mijn voetbalelftal ook dat we de bal het werk moeten laten doen, maar met velden op zulke hellingen nemen ze die opvatting wel erg letterlijk…

Ondanks de hellingen in Andorra, is er in mij momenteel geen beweging te krijgen. Ik ben gestrand in het pittoreske plaatsje Ordino waar ik vooral vertrouwd ben geraakt met de binnenkant van mijn hotelkamer. Waarschijnlijk speelt de combinatie van hitte en inspanning me parten. De vermoeidheid die ik van thuis mee nam zal overigens ook geen vruchten afwerpen. Gisteren zag een sandwich na enkele minuten weer daglicht en vandaag hoef ik alleen maar aan bergen te denken om te transpireren. Kortom, ik lig hier prima.

Als ik uit het raam van mijn hotelkamer kijk, zie ik de weg naar het skidorp Arcalis. Klaarblijkelijk maakte Ullrich hier in de tour van 96 furore door mannen als Pantani, Virenque, Casagrande en Riis op minuten te rijden. Der Jan zal mij nu ook wel op een minuutje rijden. Hoewel hier wielerhistorie is geschreven, zijn ze in Andorra bezig met een totaal andere sport dan fietsen. Een sport waar ze zelf geen kaas van hebben gegeten, maar wel door zijn besmet. Barcelona ligt op een steenworp afstand en dat betekent dat iedereen hier vanavond voor de buis voor een nieuwe Clasico: Real Madrid – Barcelona. Nogmaals, ik lig hier prima.