Ik zou mijn fiets nooit afstaan, dacht ik vanochtend. Een uur later wilde ik niets liever. Mijn spieren huilden niet, ze jankten op de Col du Soulor. Nat van de regen en tranen reed ik enkele kilometers voor de top bijna over een aantal viervoeters heen. Het moge duidelijk zijn: de laatste vier Pyreneeëncols bestorm ik per paard.