Aan de Costa Blanca was airco noodzakelijk om de zwoele nazomernachten zonder klamme lichaamsdelen door te komen. Vannacht zijn Robbert en ik erachter gekomen dat de Passo di Gavia niet aan de Spaanse kust ligt. Sweaters en trainingsbroeken werden onderuit de tassen vandaan getrokken om op 2621 m te overleven. Slapen op de piek gaf ons wel de mogelijkheid om na de havermout op het zadel te stappen en de laatste kilometers van de ‘klim vol vergezichten’ te verkennen. In de mist waren onze eigen grimassen echter de enige gezichten die we zagen. Overmorgen komen we hier terug en dan nemen we de zon mee.