Nadat ik aan de knop heb gedraaid, sta ik steevast tien seconden doodstil te verkleumen in een hoek van de cabine. Ik laat het water op de grond kletteren en hoop dat de koude druppels niet in mijn richting uiteenspatten. Ondertussen pols ik met één vinger ongeduldig of de tijd rijp is. Zo niet, dan ril ik nog even verder. De spastische bewegingen van mijn kaak klapperen m’n gebit aan gort, maar als ik even later voor de spiegel sta met een fietsenrek in m’n mond dan heb ik niet gevoeld hoe dat daar gekomen is. Moeder natuur is een seriemoordenaar, dat is mij wel duidelijk. Keer op keer velt ze mijn zenuwen en snel ik me naar deze plek – de douche – om ze te reanimeren.

Als ik naar beneden kijk, zie ik zelfs geen kleurverschil meer tussen mijn voeten en de douchebak. Ergens besef ik wel dat mijn vermoeidheid en de kou invloed hebben op mijn bewustzijn, maar het lijkt er echt op alsof m’n voeten een douchebak zijn.

Dan geeft mijn vinger het verlossende signaal. Zonder aarzeling posteer ik mijn lichaam loodrecht onder de warmwaterbron. In mijn enthousiasme sop ik mezelf en moet ik direct een stap voorwaarts doen om op adem te komen. Normaal gesproken kan daarna het ultieme genot beginnen, maar niet in deze tijd van het jaar. Direct als het water over mijn ledematen sijpelt begrijp ik waar de term brandschoon vandaan komt. De reanimatie van mijn zenuwen gaat gepaard met een doordringende tinteling en voelt aan alsof mijn ledematen letterlijk schoon branden. Ik denk aan derdegraads. De pijn gaat door merg en been en voeten. Laatstgenoemde krijgen er hun oorspronkelijke kleur door terug.

Mijn bloed ontdooit zodra de badkamerspiegel beslaat. Het is een ware verademing als ik het eindelijk weer door mijn aderen voel stromen. En dan te bedenken dat ik mezelf enkele minuten geleden nog van bui naar bui ploeterde op twee wielen. Het maakt de heerlijke straal op mijn bol overheerlijk. Het is een geschenk van boven, en daar is geen speld tussen te krijgen. Ik moet bekennen dat ik op onstuimige dagen zelfs alleen op het zadel stap omdat de douche nadien me zo bevredigt. Het getik van druppels op mijn blote lijf voelt voor mij als een onvervalste Thaise massage met happy ending. Althans, dat kan ik me zo voorstellen. Ik ben blij dat elke fietstocht op deze plek eindigt en kijk al uit naar de volgende storm. Laat de winter maar komen.