Tijdens Sinterkerst bij m’n vader kwam beeldmateriaal boven tafel uit de tijd dat SD-kaarten eruit zagen als kokertjes en ‘fotorolletjes’ werden genoemd. Ik dacht dat een prent van een piepjonge Eric scheurend op een kleurrijk stalen ros allesverklarend was voor Gespleten asfalt, maar niets blijkt minder waar. Met een kerstdiner bij m’n moeder voor de boeg zijn ook daar de dozen op zolder onder het stof vandaan getrokken en mijn zusje gaf me eerder al een tip van de sluier: Crap DMC. Onder die naam voltooide ik op de middelbare school mijn profielwerkstuk, als rapper. Samen met DJ Japus schudde ik een album vol rijmelarij uit de mouwen en liet ik mijn vocalen horen op de jaarlijkse culturele avond. Het publiek in de zaal had geen ‘Voice-knop’ om rond te draaien, en daarom keerden wij ze na het tweede jaar zelf de rug toe. De gimmick was leuk voor even, met de nadruk op even. Toch ben ik in die tijd met kunst en vliegwerk verslingerd geraakt aan tekstuele acrobatiek. Sindsdien dienen de strepen op lijntjespapier als speeltoestel voor m’n creativiteit en klauteren woorden met kinderlijk plezier naar alle uithoeken van het klimrek. Ik hoop dat ik – naast deze actiefoto – vanavond een pen en een pak papier onder de kerstboom vind.