Ik kan mezelf volledig verliezen in muziek, maar op de fiets stop ik geen doppen in m’n oren. Ik gebruik geen rauwe klanken om me op te hypen en m’n benen gaan niet sneller draaien van platen uit de oude doos. Het leidt me af. Ik heb het liever stil. Laat mij maar opgaan in het geruis van de wind en het geritsel van bladeren aan bomen. Van mijn eigen gekraak en het getjilp van flierefluitende vogels in de voorjaarszon. En de melodie van het instrument dat ik urenlang bespeel: mijn wielen.

M’n velgen combineren het loepzuivere stemgeluid van Frank Sinatra met de hypnotiserende ritmes van Hardwell. Er zit zoveel bezieling in het gezoef, dat zelfs de podiumperformance van Typhoon er nauwelijks aan kan tippen. Met het asfalt als dansvloer swing ik de pan uit op de pedalen. In m’n moves zit niet veel variatie, maar ik voel me geweldig. Nielson schreef er ‘sexy als ik trap’ over. Op iedere strook rij ik met de back up van een symfonieorkest en is elke demarrage een solo om kippenvel van te krijgen. Met de kennis van nu had ik al mijn muzieklessen op de middelbare school op m’n zadel gezeten. Het is bijna te bizar voor woorden – en oren – dat piano en gitaar destijds de voorkeur kregen.

Ooit tape ik een rit en galmt de hit op auto-repeat door m’n kamer. De single zal gedraaid worden in clubs, als loungetune, en tijdens intieme diners bij kaarslicht. Optredens op festivals sluit ik niet uit. En een klassering in de Top 2000 lijkt me een logisch gevolg. In mijn beleving prijkt de sound van suizende wielen namelijk al jaren bovenaan de charts. Wellicht dat ik de kans grijp om een Ga headphone te ontwikkelen met velgen als oorschelpen. Maar vooralsnog laat ik ze gewoon rollen. Stilte op de fiets betekent voor mij meer dan geen geluid. Stil is eerder alles dan niets. Stilte klinkt me als muziek in de oren.