Fuck. FUCK! Mijn achillespees is ontstoken. Dat doet pijn. Bij elke rotatie lijkt er een sadistische klootzak met een vlijmscherpe schaar vlak boven m’n hiel te knippen. Nee, niet te knippen. De sadistische klootzak is een bloemist en probeert mijn pees schuin af te snijden. Maar ik ben geen boeket. Ik wil niet in een vaas. Ik ben niet af te snijden. Zelfs niet met 100 halen per minuut. Zelfs niet met meer dan 12000 halen per training. Fuck. Na een fietswissel en een aantal weken vol intensieve ritten, die ik zelf nog wat intensiever maakte dan gepland, heeft mijn achillespees er de brui aan gegeven. Nu protesteert hij opgezwollen tegen iedere inspanning die ik lever. Ik schrijf wel ‘fuck’, maar ik bedoel: dat komt niet gelegen!

Ik ben niet echt een held in stil zitten. Ook niet als mijn lichaam daarom vraagt. Ook niet als mijn lichaam daarom schreeuwt, zoals in dit geval. Bovendien helpt alle trainingsarbeid van de afgelopen maanden me niet om rustig te blijven. Als ik twee dagen niet fiets, dan sta ik te stuiteren. En stuiteren doe ik sowieso al, want la Route des Grandes Alpes staat voor de deur. Ik merk dat ik mezelf al op aan het laden ben voor de monstertocht van het Meer van Genève naar de Middellandse Zee. Ik kijk ernaar uit om de Col du Galibier in het pikkedonker op te trappen en over de andere 13 Alpentoppen van de route te scheuren. Ik fiets de 650 kilometer non-stop liever vandaag dan morgen. Mijn achillespees denkt daar anders over. Vandaag kan ik ‘m niet fietsen, en misschien morgen ook niet.

Er zit geen vocht meer in de aanhechting. Dat is positief nieuws. Dat is het enige positieve nieuws. Op advies van Robic’s bewegingswetenschapper Jim van den Berg, Tilburg Massage masseur Rob van den Dobbelsteen, verschillende ervaringsdeskundigen en de huisarts smeer ik gel met diclofenac, koel ik vijf keer per dag, beweeg ik met tape en breek ik dagelijks mijn persoonlijke record ‘met een been omhoog liggen’. Daarnaast zijn de inspanningen op twee wielen tot het minimum beperkt. En heb ik dozen waxinelichtjes ingeslagen zodat ik continu kaarsjes aan kan steken. Alles voor een spoedig herstel. Aanstaande zondag komen de vrienden die me tijdens de Alpentocht volgen bij me langs om alle praktische zaken door te nemen. Dan hak ik een knoop door. Mocht het een ziekenbezoek worden, dan… daar wil ik nog niet aan denken. Aan het begin van de avond wip ik nog even langs bij de sportarts. Ik hou jullie op de hoogte!