Ooit heb ik een foto gedeeld waarop te zien was hoe iemand op een ladder kroop om me middels een gieter te besprenkelen. Ik stond uitgedost te wachten op druppels van boven. Eigenlijk stond ik dat de hele dag al. Ik stond model tijdens de regenshoot voor een wielerkledingmerk, op een zonovergoten herfstdag. De lucht was zo helder dat hij blauw zag. Bij gebrek aan wolken, laat staan een wolkbreuk, besloot de chef de mission over te gaan op plan B. Na wat kiekjes op de openbare weg rolde ik nietsvermoedend terug de parkeerplaats op. Plotseling stond daar een ladder. Plotseling stond er iemand op die ladder. Plotseling had de persoon op de ladder een gieter in haar hand en kreeg ik een regenjas in m’n schoot geworpen. “Eric, kan je even hier komen staan?” vroeg het brein achter de campagne ongegeneerd. Uiteraard kon ik dat.

Terwijl ik mijn gezicht plooide naar een wielrenner die aan de slotfase van een voorjaarsklassieker bezig was, brak de hel los. In mijn verbeelding overstroomden de straten en rukte de wind takken van bomen. Ik greep mijn stuur vast om niet in de sloot te belanden. Ondertussen gaf ik gas. Een figurant lichtte mijn zadel om mijn door beenrotatie zwoegende lichaam zo realistisch mogelijk op beeld vast te laten leggen. Toch waren er in mijn beleving geen figuranten of fotografen. Ik was ontsnapt uit een ontketend peloton en schakelde zwaarder om zo snel mogelijk met beide handen in de lucht over de eindstreep te varen. Totdat de regen op was.

Toen de gieter leeg was hoorde ik geen ploegleider meer door mijn denkbeeldige oortjes. Ik hoorde alleen gelach van de mensen om me heen. Ook van collega-model Margriet. Al was haar blijdschap vooral een blijk van herkenning. Zij wist precies wat er die ene minuut in mijn hoofd was gebeurd. Mijn tunnel, waarin ik totaal verdween in een gevisualiseerde wereld, begreep Margriet als geen ander. Als ex-shorttrackster had zij de zaligmakende kracht van superfocus zelf ervaren. En de keerzijde ervan. Want in die wereld was alles goed. Maar toen ze haar droom – de Olympische Spelen van Vancouver – net niet haalde, viel ze diep en hard. Ze werd er breekbaar door. Die breekbaarheid voelde fijn. Beter dan koste wat kost onbreekbaar willen zijn. Daarom is ze breekbaar gebleven. Ik trilde van de kou na het noodweer uit de gieter, en zag mezelf in de ogen van Margriet. Ik lachte mee.

Margriet de Schutter (29) presenteert, filmt, geeft lezingen en doet nog veel meer. De goedlachse Groningse update ten minste eens per twee weken op dinsdag.