Begin dit jaar ontving ik een e-mail met een uitnodiging om naar Oostenrijk te komen. De afzender schreef dat ze pasgeleden haar hele hebben en houden had verkocht, het gaspedaal had ingetrapt en richting de bergen was gereden om een nieuw leven op te bouwen. De afzender schreef dat ze mijn onmenselijke missie om la Route des Grandes Alpes non-stop te fietsen vol bewondering volgde. De afzender schreef dat ze ondertussen in Innsbruck zat en een extra slaapplaats had, mocht ik daar willen trainen. De afzender kende ik nauwelijks. De afzender was Melanie. Verleden april verbleef ik twee weken in Innsbruck, bij Melanie.

Melanie liep ik tegen het lijf toen ik pardoes in de karavaan van Tour for Life 2014 belandde. In het kort: ik zette ploegleider Tineke (o.a. bekend van de documentaire ‘Omdat ik het wil’) af in startplaats Bardonecchia, kwam daar de Bikewriters tegen en peddelde de volgende dag aan hun zijde tijdens etappe 1 van de onvolprezen rittenkoers tussen Italië en Nederland. Melanie was vrijwilliger. Ik ontmoette haar op de eerste checkpoint, alwaar zij zich vol overgave stortte in het snijden van appels. Op dat moment wist ik nog niets van haar plannen om alles achter te laten. Toch at ik meer appels dan nodig.

Na drie dagen en groupe pedaleren zei ik het peloton gedag en stapte ik met Robbert in de camper om onze top 10 to do bergen af te strepen. Ook Melanie zei ik gedag. Tot haar e-mail begin dit jaar hadden we niets van elkaar vernomen. Maar het voelde vanzelfsprekend. Daarom sleepte ik mijn fietskoffer de trein in en bezocht ik Oostenrijk.

De vrijgevochten jongedame had haar nieuwe leven zonder moeite onder controle gekregen. Ik was nooit in het bijzijn van iemand geweest die zo weinig tijd besteedde aan angsten en obstakels. Aan wat andere mensen dachten. Aan een taalbarrière. Aan het gebrek aan sociale contacten. Melanie deed gewoon, en daardoor lukte alles. Ze wist alleen niet wat ze wilde dat lukte. In mijn ogen kon niets Melanie ongelukkig maken, maar zocht ze naar iets wat haar gelukkig maakte. Daar hebben we in twee weken tijd veelvuldig over gesproken. En eigenlijk wist ze haar antwoord al op de eerste dag. Leven in een bus.

Melanie en ik zijn beide verliefd op de rust, natuur en sportieve uitdaging van de bergen. Toen ze mij vertelde over haar ultieme droom, wist ik het ook. Een bus is de manier om altijd in de omgeving te zijn waar ik het allerliefste ben. Zo gezegd, zo gedaan. Op dit moment wonen we beide in een bus. De Citroën Jumper van Melanie staat geparkeerd in Zwitserland. Daar steekt ze haar handen uit de mouwen in een hotelrestaurant. Vanaf volgende week draait een wintersportseizoen in een Oostenrijks skigebied. Daarna worden we wellicht buren.

Melanie Otten (26) deelt haar leven als reis- en sportlustige busbewoner ten minste eens per twee weken op zaterdag.