Beschonken zwalk ik rond een stoel. Mijn ogen zijn erop gefixeerd. Toch kijk ik glazig, want ik wil niet zien. Ik wil alleen maar horen. Intern heb ik alle prikkels van andere sensoren dan mijn oren uitgeschakeld. In opperste concentratie zet ik de ene voet voor de andere. Door de alcohol in m’n bloed zijn mijn passen ongelijk, maar daar ben ik me zelf niet bewust van. Ik ben me nergens bewust van. Het enige wat ik weet, is wat ik hoor. En ik hoor geluid. Ik ben me niet bewust van de artiest of de titel van het nummer. Ik ben me er alleen bewust van dat ik geluid hoor. Een fractie later is het stil.

Ik zit zo snel op de stoel dat het lijkt op telepathie. Vervolgens spring ik op, ontvang ik een ongemeende handdruk van de andere finalist en loop ik naar de bar om m’n bier op te halen. Ik straal. Ik heb zojuist de stoelendans van het slotfeest van de Zesdaagse van Amsterdam gewonnen. En het voelt alsof ik de Zesdaagse van Amsterdam heb gewonnen. De organisator drukt een nieuwe pint in mijn hand en grijnst. Deze avond is een geweldige afsluiter van een onvergetelijke week.

De jongeman aan de andere kant van de kantine is daar ontegenzeggelijk verantwoordelijk voor. Robbert is de naam. Samen hebben we zes dagen lang genoten van de koers, van het leven en van de VIPs die we in de tussentijd vertelden hoe het baanwielrennen in elkaar steekt. Terwijl de renners onder leiding van Niki Terpstra een collega-gastheer een hak geven, in de houdgreep nemen, en handtekeningen op z’n voorhoofd zetten, omdat hij om een handtekening vroeg, is Robbert in gesprek met een van de coryfeeën van het toneel. Het sporticoon vraagt ‘m: “Maar Robbert, vertel eens, hoelang kennen Eric en jij elkaar al?” Het voelt alsof we niet beter weten. Toch antwoordt hij feitelijk: “Zes dagen.”

De coryfee valt van z’n barkruk. Zelf snappen we er ook bar weinig van. In mijn euforie loop ik naar Robbert en leg ik twee handen op z’n schouders. Ik hoor weer geluid. Dit keer staat mijn focus op ontlading. Terwijl de sympathieke gekrulde klimgeit zijn handen in de lucht zwiert en de polonaise leidt, kijkt hij achterom. Zonder het te benoemen praten we met een blik over een wielercampertrip, bergfietsers begeleiden en Ga Fietsreizen. Beide vinden we dit het einde, al weten we dat het pas ’t begin is.

Robbert van de Wouw (28) is fanatiek hardloper en wielrenner. Verder jaagt hij dromen na. Via Gespleten asfalt update hij ten minste eens per twee weken op donderdag.