“Beauty and the Beast” zie ik op de voorgevel staan, terwijl ik steeds een stapje dichterbij kom. Hier mag het gaan gebeuren. Ik voel een kriebel in mijn buik opkomen en ik merk dat mijn ogen beginnen te twinkelen. Ik loop het mooi verlichte gebouw naar binnen en ik word verwelkomd door een van de vriendelijke gastvrouwen. Terwijl ik met een van hen mee mag lopen, zie ik de organisatie nog druk bezig met de laatste loodjes. De gastvrouw opent vervolgens een onopvallende deur die me backstage leidt. Ik loop twee metalen trappen op, stap over een paar kabels en bij het openslaan van het zwarte gordijn, zie ik de plek waar het straks mag gaan gebeuren; het grote toneel.

De man van de techniek voorziet mij van geluid en ik wacht op het teken van de dames van de soundcheck. Vanuit de coulissen zie ik het toneel glinsteren. De grote spots staan aan en de rode stip ligt klaar. “Margriet, je mag”, hoor ik vervolgens een van de soundcheckdames zeggen. Iets gespannen en vol verwachting loop ik het toneel op richting de rode stip. Op de rode stip blaas ik rustig uit en lijk ik opeens te beseffen waar ik sta. Ik ben er helemaal beduusd van. Ik kan mijn ogen maar nauwelijks geloven. Ik sta oog in oog met ruim duizend prachtig rode theaterstoelen van het AFAS Circustheater in Den Haag.

Ik word warm van binnen en merk dat er een grote glimlach op mijn gezicht ontstaat. Over precies 19 uur, mag ik hier mijn verhaal gaan houden tijdens de Big Improvement Day; de positieve tegenhanger van Prinsjesdag, waar de top van de Nederlandse overheid en het bedrijfsleven samenkomt en waar wordt stilgestaan bij wat goed gaat en hoe het nog beter kan.

Een half jaar geleden had ik het ‘hier mogen spreken’ nog als onmogelijk beschouwd. Bij de gedachte alleen al kreeg ik hartkloppingen. Ik merk dat ik in het afgelopen half jaar veel geleerd heb. Terwijl ik destijds nog veel bezig was met presteren en doelen bereiken, merk ik dat ik nu meer kan genieten in het moment en tevreden kan zijn met wat er is. Dit werkt zo bevrijdend. In plaats van dat ik bezig ben met presteren, is mijn grootste doel ‘genieten’ geworden. Het geeft me veel ruimte en ik merk dat ik veel relaxter ben geworden. Dat ik daardoor misschien juist nu veel meer kan.

Terwijl ik nog steeds de vele rode stoelen in de zaal bewonder, betrap ik mezelf op de gedachte ‘wat zou hier allemaal uit voort kunnen komen’ of ‘wat als ik helemaal de mist in ga’. Toch merk ik tegelijkertijd dat het gevoel van genieten deze gedachten overspoelt. Over de uitkomst of wat anderen ervan vinden, heb ik toch geen invloed. Waar ik wel invloed op heb, is hoe ik mezelf voel…

De derde dinsdag van januari vergeet ik nooit meer. Op al die rode stoelen, die ik de dag daarvoor nog zo rijkelijk in me had opgenomen, zaten nu ruim 900 mensen. Het publiek voelde als een warm bad en het was muisstil toen de woorden uit mijn mond vloeiden. Op het toneel, waar dagelijks de musical the Beauty and the Beast wordt vertoond, gaf ik me over aan het moment en koos ik ervoor om me te voelen als een Beauty en te genieten als een Beast.