6.00u, de wekker gaat. Ik schrik wakker en denk heel even “kon ik maar langer blijven liggen.” Tegelijkertijd besef ik wat me vandaag te doen staat. Ik jump uit bed, stap onder de douche, maak me klaar, pak de spullen die ik de avond van tevoren heb klaargezet en hup naar buiten. Ik loop naar de auto en stop mijn camera, statief en andere filmaccessoires in de auto en rijd weg. Op weg naar de plek die ik in gedachten heb: de waterkant van het Hoornsemeer, met een schitterende opkomende zon en de molen op de achtergrond. Een prachtig plaatje dat ik vandaag graag wil gebruiken als decor voor een nieuwe aflevering van Extopsporter TV.

Een appje op mijn telefoon vertelt mij dat ik mag opschieten deze ochtend. Om 10.00u begint het namelijk enorm te regenen. Voor die tijd wil ik klaar zijn. Ik ben vroeg opgestaan, dus daar kan het niet aan liggen. Eenmaal op de plek van bestemming is het zelfs nog donker en kan ik in alle rust de mooiste plaats uitkiezen. Het is kouder dan ik had verwacht; er heerst een stevige wind. Maar de gedachte dat er straks een oogstrelende opkomende zon te zien is houdt me warm.

Toch zegt mij iets dat ik lang kan gaan wachten op het decor dat ik in mijn hoofd heb. Het is inmiddels 8.00u en de zon lijkt nog steeds haar best niet te doen om mij toe te lachen. Sterker nog, het lijkt er eerder op dat een zeer donkergrijze wolkenpartij onderdeel wil zijn van mijn set. Ik besluit terug te gaan naar de auto, die me beschermt tegen de harde wind. Vanuit de auto kijk ik nog eens naar de wolken en vraag ik mezelf af in hoeverre ik me krampachtig vast moet houden aan dit voorbedachte ‘oh zo mooie decor’. Terwijl ik me dit afvraag, hoor ik Marco Borsato door de speakers van de autoradio het volgende zingen:

…Het maakt niet echt iets uit
Of dat de waarheid is of niet
Het is hoe jij het ziet
Hoe mooi
Kan het leven zijn
Het is maar hoe je kijkt
Het is maar wat je droomt…

De woorden raken me. Zo is het precies! Ik bedenk me niet. Ik installeer mijn camera, pak mijn spullen en begin ik de opnames met de opkomende zon in gedachte. Ik merk dat ik, kijkend in de camera, vol tevredenheid en overtuiging kan overbrengen wat ik wil. De wind is er nog steeds, misschien nog wel erger dan een half uur geleden, maar zo ervaar ik het niet. Ik voel de energie van de zon in mijn gedachten en voel dat de opnames raak zijn. Ook de regen lijkt zelfs eerder te komen dan mijn lieftallige app heeft aangegeven. Maar ik baal niet. Ik stop niet. In plaats daarvan ga ik juist door en neem ik de regendruppels mee in mijn nieuwe decor.

De waterkant van het Hoornsemeer, met een prachtig opkomende zon in mijn gedachten, op de achtergrond de molen, met een heftige wolkenpartij en dansende regendruppels als bonus. Van zo’n hemels decor had ik niet durven dromen.

Het is maar hoe je het ziet.