Elk jaar, elke maand, elke week, elke dag, elke minuut, elke seconde heb ik de vrijheid om te kiezen: ik ga door of ik stop. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik daar zelden bij stilsta. De ene optie voelt simpelweg natuurlijker dan de andere, waardoor ik als vanzelfsprekend door mijn keuzes vlieg. Zonder twijfel, zonder spijt. Want als iets op het moment van kiezen het beste voelt, en ik ga daarvoor, dan haal ik het maximale gevoel uit ieder moment.

Nu ik dat schrijf besef ik dat ik eigenlijk nooit kies. Voor mij bestaat de term ‘kiezen’ niet. Ik volg altijd wat mijn gevoel me vertelt, dus in feite is er nooit sprake van meerdere opties. Mijn gevoel is de enige keuze die ik maak. En die staat vast. Daarom ben ik ook niet bang voor het luxeprobleem dat ik voor m’n kiezen krijg zodra de zon me naar buiten roept. Hier, in de Franse Alpen, op mijn balkon, staan m’n ski’s en m’n fiets. Zodra het moment daar is, voel ik in welke van de twee ik m’n tanden zal zetten. Verder gebruik ik kiezen alleen als ik eet.