Holy moly. God miljaar. Wat is er aan de hand? Mijn vingers tintelen. Ik raak ze aan omdat ik niet bevat wat er gebeurt. Van achter mijn borstkas verspreidt zich een gloed in m’n lichaam. Het voelt alsof m’n aders worden voorzien van vers bloed. Alsof ik na maanden uitlaatgassen inademen ineens in aanraking kom met pure zuurstof. Ik weet me geen houding te geven. Er komt zoveel energie vrij dat ik geen idee heb hoe ik het kan uiten. De mogelijkheden van een mensenlijf zijn te beperkt om een expressie te geven aan dit overweldigende gevoel. Ik laat een oerkreet klinken terwijl er tranen over m’n wangen rollen. Waaaaaaaaaa. Wat is dit? Een orgasme? Een oorgasme, misschien? Meer dan dat. Wat nu?

Enerzijds wil ik mezelf van ongeloof languit op de grond parkeren. Anderzijds hunker ik ernaar om een marathon te sprinten. Dit is ongekend. Hoe ga ik hiermee om? De deur naar m’n hart opent verder dan ooit. Het is waanzinnig. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Vinden is ook onmogelijk. Ik onderga het.

In de repetitieruimte van Zaziezoe vinden keer op keer situaties plaats die mij overrompelen, maar zo erg als vandaag heb ik ‘t nog nooit meegemaakt. Alsof de lucht in de zaal golft en ik als een speelbal meedein met de stroming. Ik kan niet anders. Ik bevind me in open water. Er is geen houvast. Opnieuw zorgt mijn kippenvel voor een rimpeling op het oppervlak. Ik sluit mijn ogen. Ik weet niet wat er in mij gebeurt, maar het past niet meer in mij. Het is te groot. Het moet eruit. Ik moet het delen. Voordat ik de stoelleuning van genot aan gort knijp.

Bon. Ik ga het delen. Aanstaand weekend op de bühne tijdens de tweede editie van Zaziezoe. En op maandag 7 november opnieuw. Want Zaziezoe gaat door. Holy moly. Ik sprint naar buiten en spring in een boom. Ik geef me over!