Als zeventienjarige scholier gaf mijn docente Nederlands me de opdracht om op zoek te gaan naar ‘de gulden middenweg’. Als houvast voor m’n verslag kreeg ik een aantal filosofische uittreksels die mijn pet te boven gingen. Daarom interpreteerde ik de taak op mijn manier. In mijn stuk wilde ik antwoord geven op de vragen ‘wie ben ik?’ en ‘wie ben ik ten opzichte van de wereld?’ Op dat moment was mijn wereld een puinhoop. Ik schreef over de ravage thuis, de conflicten met m’n moeder en stiefvader, en werkte mijn standpunt met betrekking tot die situatie uit. Het was de eerste keer dat ik mezelf een spiegel voorhield door woorden op papier te zetten. In alle chaos maakte het me één ding duidelijk: ik was mezelf niet. Ik titelde de uiteenzetting ‘Eer ik Eric ben’.

Ik ben nu elf jaar ouder en elf levens rijker. Zo voelt het. Een terugblik op het afgelopen decennium gaat gepaard met een niet te verbloemen lach van ongeloof. Ik ben op zoveel plekken geweest, heb zoveel gezien. Afgezien ook. En intens genoten van gevoelens die ik niet kon zien. Ik was reisleider in Noorwegen, Frankrijk en Spanje, schrijver voor wielermagazines, nomade in een bus, veredelde wielerrecreant tijdens la Route des Grandes Alpes, spreker over dromen leven, avonturier door op m’n fiets te backpacken door de bergen, communicatiewetenschapper na het behalen van m’n universitaire diploma, daalkoning met een reeks downhill Strava-records, ambassadeur voor evenementen en merken, zen door te mediteren met monniken en podiumbeest tijdens Zaziezoe. Ik ben na elf jaar elf levens rijker. Ik ben ook elf labels rijker.

Eer ik Eric ben. Nee, ik ben geen elf labels. Ik ben geen woordkunstenaar, artiest of vrijbuiter. Ook geen hoogsensitieve wielernomade met een filosofische insteek. Geen vertrouwenscoach, geen luisterend oor en geen jongen die het woord ‘liefde’ niet schuwt. Ik ben het niet, want ik ben het allemaal. Ik zit niet in één hokje. Mij is elke denkbare titel op te spelden. Ik ben elk moment iets anders en daardoor elk moment hetzelfde: IK ben het moment. ‘Nu’ is de enige stempel waar ik me goed bij voel. Eric is het moment. Mijn naam zegt me zo weinig, laat alle opties open, dat het ‘t mooiste label is wat ik me voor kan stellen. Ik ben geen blogger van Gespleten asfalt. Ik ben Eric Mijnster.