Wow. Wat was het een boeiende dag gisteren. Als ik ericmijnster.nl bezoek en de tekst ‘Alles kan’ lees, dan staat er ergens halverwege: “Zelden wist ik waar ik aan begon, maar geen twijfel kon mij ervan weerhouden om mijn gevoel te volgen. Bovendien bleek elke angst achteraf een waardeloos verzinsel.” Bam. Zo is het echt.

Toen ik op de knop drukte om te vertellen dat m’n boek wordt uitgegeven, ging ik kapot van de spanning. Op de een of andere manier relateerde ik ‘mezelf in ongekende openheid blootgeven aan mensen die ik niet kan zien’ aan kielhalen, ofzo. Ik zette me achter m’n computer schrap om tegen wil en dank overboord te worden gekieperd. Wat een waan.

Ik vind het zo fascinerend om te merken dat er sinds gisteren niets is veranderd. Er is geen piraat met een houten poot en ooglap mijn kamer binnen komen strompelen om me op meedogenloze wijze onder z’n schip door te trekken. En ik zat ook niet plotseling opgescheept met een peloton barbaarse matrozen. Niets daarvan. Het was alle hens aan dek, maar alles bleef hetzelfde.

Dat is toch een magistraal gegeven?! Angst is een illusie, een verbeelding van m’n hoofd. Net zoals toen ik voor de eerste keer alleen in een vliegtuig stapte om met m’n fiets en rugzak vanaf Marseille door de Alpen te trappen. Net zoals m’n allereerste wielerkoers, waarbij ik in het startvak plaatsnam tussen tientallen hongerige jonge honden met liters olie op hun met bakstenen gevulde kuiten. Net zoals het moment waarop ik mezelf van al m’n spullen, verwachtingen en verplichtingen had onthecht en het onbekende linea recta binnenreed. De conclusie is altijd hetzelfde: whatever happens, ik ben altijd met mezelf.

Bovendien zit er achter een angst altijd meer liefde dan ervoor. Accepteer de angst en laat de liefde leiden. Liefde is de baas. Ik kijk ontzettend uit naar m’n boek, ben onwijs dankbaar voor alle bestellingen die binnenkomen en trakteer mezelf bij deze op een hele dikke afdaling. Door de klim hangt m’n tong op het asfalt. Salut!