Totale paniek. Ik sta stijf van de stress. Over twee uur moet ik een voorstelling spelen, maar ik weet de tekst niet meer. De laatste voorstelling was maanden geleden en nu heb ik geen idee meer wat ik moet zeggen. Ik weet ook niet meer welke scènes na elkaar komen. Ik weet ook niet meer wanneer ik waar op het podium moet staan. Mijn herinneringen lijken zo ver weg dat ze onzichtbaar zijn geworden. Een absolute black-out. Ik word gek. Waaaa!

Ik heb de snelhechter met mijn script in mijn rechterhand. Terwijl ik lees, loop ik door de ruimte naar mijn fiets om die te demonteren en in te pakken. Er staat ook nog een doos waar ik mijn outfit opgevouwen in moet leggen. En ik moet ook mijn headset niet vergeten in de doos te stoppen. De adrenaline giert. Het is te veel. Ik lees het script, de woorden op het papier, mijn ogen zien de letters, maar mijn hersenen interpreteren het als een leeg vel. Er komt niets binnen. Er komt NIETS binnen. ER KOMT NIETS BINNEN!

Ik kijk om me heen. Ik zie een geel dekbed en een poster van de Croix de Fer. Ik lig in bed. Huh? Ja, ik lig in bed. Het duurt even voordat ik besef dat ik zojuist wakker ben geworden uit een droom.

Nog niet zo lang geleden las ik een biografie van Carl Gustav Jung. Dat ging o.a. over dromen als boodschappen van het onbewuste. Het maakt me nieuwsgierig naar de betekenis van deze levensechte droom. Als ik invoel, komt er één woord in me op: overgave.

Deuren gaan dicht zonder te weten welke deuren er openen. Dat hoeft ook niet. Ik hoef het script niet te kennen. ‘Leef dit moment en je bent altijd op de juiste plaats,’ vertelt de droom me. Dat is flow. Overgave.

Dankjewel voor de boodschap!