Enig idee waarom Queen de wereldhit Bohemian Rhapsody begint met “Is this the real life? Is this just fantasy?” Enig idee wat Freddy Mercury gevoeld moet hebben om die regels op te schrijven? Enig idee hoe het is om het leven als fantasie te benaderen? Om de wereld te beschouwen als een plek waarop alles mogelijk is? Om dromen te leven?

Oké, het volgende is er gebeurd. Nadat ik Sophie afgelopen maandag afzette op het vliegveld van Turijn, ben ik linea recta doorgereden naar collega-busbewoners Melanie en Sjeela in de Franse Ardèche. Met een tussenstop in Briançon om de video “Ontdekkingsreis” online te zetten. Tot de tussenstop wist ik niet dat ik in de Ardèche zou eindigen. Slapen op de top van de nabijgelegen Col du Galibier was mijn gedachte. Die gedachte kwam niet overeen met mijn gevoel. Daar kwam ik achter toen ik net ten noorden van Briançon een café vond om de beelden online te zetten. Ik had daar internet, maar mijn laptop reageerde er niet op. Niet-werkend internet druiste in tegen m’n flow. Geen signaal als signaal. Ik wist genoeg.

Ik draaide om, ging zuidwaarts, vond na enkele minuten op de route naar de Ardèche een McDonalds, knalde met het internet ter plaatse de video in één ademhaling op Gespleten asfalt en streepte vervolgens verder. Melanie had me reeds voorbereid op hun verblijfplaats. Samen met haar huisgenoot had ze een week gekookt voor een groep retraitegangers en de eigenaar van het chalet had het tweetal pardoes gevraagd om de weken erna op de hut te passen. Zodoende zouden we niet zij aan zij reizen in bussen, maar zij aan zij zijn tussen vier muren. So far, so good.

In het zwart van de nacht rolde ik over verlaten binnenwegen en vond ik de verstopte afslag naar het hutje op de helling. Ik stapte uit op een plek die ik niet kon traceren. Mijn oriëntatievermogen gaf geen gehoor. Ik was hier, maar wist niet waar hier was. Het voelde subliem om hier te zijn. Dat wel. Ook na zonsopkomst tastte ik in het duister over hier. Ik ontdekte de tuin, sprong in het zwembad, speelde met de druppels, schoot een plaat, kroop op m’n fiets, vergezeld door een onderhuidse sereniteit, zonder te realiseren wat er precies gaande was. En is, want de roes is er. Dit kan gewoon. Het is. Ik leef een fantasie. De fantasie is hier. Hier is fantastisch.