Met twee lekke banden op zaterdag en een schuiver op zondag eindigde Omloop der Peel zonder noemenswaardig resultaat, maar mijn eerste keer tussen de volgwagens zal ik nooit vergeten. Op dag één kwam er een handvol renners vrijwel direct na de neutralisatie in aanraking met het asfalt. Ik ontweek, haalde opgelucht adem en voelde hoe mijn achterwiel geramd werd door een over het wegdek schurende tweewieler. Lekke band. De gehavende mannen en rijtuigen lagen als barricade van links tot rechts verspreid over het asfalt, waardoor het een eeuwigheid leek te duren voordat onze mecanicien ter plaatse was. Eenmaal weer in het zadel begon de inhaalrace. Op 5 centimeter van de bumper van de ploegleiderswagen stayerde ik kilometers lang op vol vermogen over de West-Brabantse wegen op zoek naar een colonne lotgenoten. Ik haalde snelheden die ik niet voor mogelijk hield, sloot uitgeput aan bij een achtervolgende groep, kroop halverwege de koers afgemat naar voren in het peloton en reed de finale met zwart voor ogen tegemoet. Met het einde in zicht moest ik de loodzware inspanning bekopen en door een tweede lekke band nam ik definitief afscheid van het razende pak. De dag erna zorgde een buitenbocht met grint ervoor dat ik de strijd voortijdig moest staken. Gelukkig was het een schuiver – op het ontbreken van een uitslag na – zonder gevolgen. Met een zesde plaats in het eindklassement redde Dennis de meubelen voor de amateurs van TWC Pijnenburg. Mijn vizier staat inmiddels al op komende zaterdag, als de Ronde van het Maaskantje verreden wordt.