Op hetzelfde moment dat ik woensdag start met trappen, start de motor van de vierwieler met drie videovaardige mannen van communicatiebureau Jong&Goed. Zij filmen la Route des Grandes Alpes van begin tot eind en zorgen er met een documentaire voor dat iedereen de reis achteraf kan herbeleven. Vanaf woensdag 6:00u draaien de camera’s. Vanaf woensdag 6:00u is het ook tijd voor actie in de twee volgwagens volgeladen met mijn beste vrienden. Dit zijn ze.

Robbert van de Wouw (linksboven). Jullie kennen Robbert van de campertrip in september 2014 (gepubliceerd in Fiets #2 2015). De gekrulde klimgeit brak mijn moraal op de Monte Zoncolan door me een kilometer onder de top keihard voorbij te pezen en zonder gebrek aan lucht in volzinnen te vertellen ‘dat ik het ergste al achter de rug had’. Grrr. Toch heb ik mijn boezemvriend de bijzonder belangrijke taak chef voeding toevertrouwd. Robbert zal me voorzien van de broodnodige brandstof op weg naar de Middellandse Zee. Met volle mond praat hij niet. Geen fratsen hè!

Wouter Roosenboom (middenboven). Ik gebruik de leus living the dream met enige regelmaat om te benadrukken hoe tof ik vind wat ik allemaal doe. Wouter heeft dat plakkaat niet eens nodig om te laten zien hoe mooi het leven is. Zijn beelden spreken voor zich. De scherpschutter staat inmiddels bekend vanwege zijn authentieke manier van fotograferen, maar in feite ligt dat niet aan zijn authentieke manier van fotograferen. Het ligt aan zijn authentieke manier van doen en laten. Wouter is oprecht. Zijn liefde voor beeld en koers is oprecht. Daarom zijn z’n foto’s oprecht. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dat is living the dream. Daarom zijn wij twee handen op een buik.

Tineke Spruit (rechtsboven). Reisleider was m’n eerste echte baan na mijn studie. Ik was de techneut voor een groep fietsers die het zuiden van Noorwegen doorkruiste. Tineke was hun kok. Samen verzorgden we een onvergetelijke trip. Voor de groep, en voor onszelf. Tineke was de eerste die me liet zien dat een leven op basis van intrinsieke motivatie mogelijk was. Ook al wist ze zelf niet dat ze me dat liet zien. In Noorwegen leerde ik dat ik niet hoefde te leven om geld te verdienen. Ik leerde dat ik ook kon leven om gelukkig te zijn. Daarmee gaf ze me by far het mooiste inzicht van mijn leven. Als expeditieleider zal Tineke de emotioneel meelevende mannen in bedwang houden.

Koen Bakkers (linksonder). Reisleider was ook m’n tweede echte baan na mijn studie. Ik vertrok als wintersportreisleider naar de Franse Alpen en trof Koen als collega in la Plagne. Koen is freeskiër. Dat was hij toen al. Ik stond met mijn bek vol tanden toen ik hem voor de eerste keer met een rotgang off-piste naar het dal zag strepen. Aan het einde van de dag knalde Koen met dezelfde behendigheid een paar video’s van zijn dikke lijnen op z’n blog wittelijnen.com. Ik keek mijn ogen uit en begon Gespleten asfalt. Later in het seizoen stond Koen met zijn bek vol tanden toen hij mij voor de eerste keer met een rotgang over het asfalt naar het dal zag strepen. Wij weten van elkaar hoe het voelt: dalen in flow. Ik heb Koen benoemd tot chef communicatie. Hij zorgt voor de updates tijdens la Route des Grandes Alpes.

Rob van den Dobbelsteen (middenonder). Soms ontmoet ik mensen met wie ik direct een onverklaarbare connectie heb. Rob is er een van. Mijn spieren zaten muurvast na de campertrip met Robbert, daarom zocht ik een masseur. Ik had slechts 40 minuten bij Rob op tafel gelegen toen we afspraken om een terrasje te pakken. Daar vertelde ik hem over la Route des Grandes Alpes. Na twee zinnen onderbrak de benentovenaar van TilburgMassage me: ‘Als jij me nu vraagt om mee te gaan, zeg ik ja en zeg ik ja op alles wat je me daarna vraagt.’ Goud.

Pieter Mijnster (rechtsonder). Na een knieblessure zette m’n vader me op de fiets. Enkele maanden na de operatie reden we la Marmotte (zie foto). Ik ging stuk. Ik had totaal geen conditie. Ik had überhaupt nooit gesport. Ik was voetballer. Het was een genot om de loodzware cyclosportive zij aan zij te rijden, en zij aan zij te eindigen. Door de voldoening van die dag raakte ik verslaafd aan fietsen. Door die voldoening werd ik reisleider, ontmoette ik Tineke en Koen, begon ik Gespleten asfalt, en ontmoette ik Robbert, Wouter en Rob. Toch was pa het absoluut niet eens met m’n keuze om mijn dromen te leven. Daar zat namelijk geen ‘zekerheid’ in. Des te mooier vind ik het dat mijn persoonlijke Fabian Cancellara zelf opperde om in de volgwagen te stappen zodra hij lucht kreeg van mijn droom om in een ruk over 14 Alpenpassen te trappen. Met de rol als mekanieker kan m’n vader me bovendien 36 uur lang op de voet volgen. Finishen we weer samen!