Als ik aan een willekeurige voorbijganger vertel wat ik doe, blaast het non-verbale enthousiasme van de ander me vaak omver. Toch is het eerste woord dat gezegd wordt standaard ‘maar’. Zonde. Al het mooie is kapot te redeneren. Er is altijd een argument om iets niet te doen. Hoe gelukkig we er ook van kunnen worden. Ed Claassens – een voor mij tot voor kort onbekende volger van Gespleten asfalt – had genoeg redenen om la Route des Grandes Alpes niet te fietsen. Redenen om niet in z’n uppie te gaan waren er zelfs in overvloed. Toch vertrok hij. De klasbak reed eerder deze maand in een week van Thonon-les-Bains, over 14 Alpencols, naar Menton. Gisteren kreeg ik een e-mail van de beste man met een beknopte versie van zijn verhaal en een handvol foto’s. Tijdens het lezen van z’n ervaring voelde ik zijn energie door het beeldscherm heen. Ik kreeg er kippenvel van. Ik was zelfs lichtelijk ontroerd. Iets moois is veel mooier zonder gemaar. Geen gemaar. Ed, je bent een held!