Het is 17:00 uur. Ik druk mijn computerscherm uit, wens iedereen een fijne avond en zeg ‘tot morgen’. Vervolgens rij ik met mijn Opel de parkeerplaats af en de A9 op richting Haarlem. Ik rij op de automatische piloot. Net voor knooppunt Badhoevendorp trap ik op mijn rem. File. Ik deel het asfalt. Net als heel werkend Nederland ben ik onderweg naar huis. Ik sta stil en plots rollen de tranen over mijn wangen. Zonder aanleiding begin ik te huilen. Wat is er met me aan de hand? Waarom huil ik?

Het was een signaal. Ik voelde me verre van gelukkig. Ik voelde dat er meer was in het leven. Dit kon het niet zijn, dacht ik. Daarom besloot ik mijn baan op te zeggen, mijn huurcontract te beëindigen en met mijn auto en snowboard op de bonnefooi naar Innsbruck te rijden. Ik deed dit niet omdat ik stoer was en ook niet omdat ik geen angsten kende. Angsten kende ik zonder meer. Ik deed dit omdat mijn wil sterker was dan de angsten. Ik wilde gelukkig zijn. Ik wilde in de bergen zijn. Ik wilde snowboarden. Ik wilde alleen zijn. En ik wilde antwoorden op mijn vragen. Wie ben ik? Wat doe ik hier? En wat wil ik in dit leven?

Ik ben erachter gekomen dat ik vanaf mijn geboorte werd gevormd door mijn omgeving. De mensen om mij heen hebben mij groot gebracht vanuit hun visies en overtuigingen. Alles wat ik van hen geleerd heb, heb ik voor waar aangenomen. Op basis van hun visies en overtuigingen heb ik mijn werkelijkheid gebaseerd. Ik leefde mijn leven niet. Ik leefde het leven van de mensen om mij heen.

Toen ik dit inzag, heb ik besloten mijn leven te leven. Sindsdien luister ik naar mezelf en doe ik wat ik wil. Vanaf nu doe ik wat goed voelt. En dat geeft me energie, levensvreugde en geluksmomenten. Ik ben ik. En ik ben goed. Wat zeg ik… Ik ben uniek. Ik ben fantastisch. Ik ben geniaal. Ik ben een wonder. Net als iedereen.

Ik ben in een Citroën Jumper gaan wonen omdat het mij de vrijheid en de mogelijkheden geeft om te doen wat ik wil. De eerste kilometers heb ik afgelegd naar Zwitserland en van daaruit naar de Oostenrijkse Alpen. Nu ben ik in Gerlos aan het trainen om fysiek sterker te worden en wat geld te sparen voor de komende periode. Mij staan sportieve uitdagingen en fijne reizen te wachten. Er ligt een mooi stukje asfalt in het verschiet. Ik heb mijn weg zelf geasfalteerd door authentiek te zijn, naar mezelf te luisteren en mijn leven te leven. Ik heb het asfalt gespleten. Jij ook?

Ps. Over vier dagen ben ik er weer. Wegens persoonlijke ontwikkelingen update ik voortaan op woensdag in plaats van Jan.