Ik heb heimwee sinds ik thuis ben. Ik mis de opzwepende tonen van Kees Maas door de speaker, de euforie van renners met leiderstruien op de hoogste trede van het ereschavot, de imposante uitstraling van het reservemateriaal op de volgwagens en de glimlach op het gezicht van iedere enthousiaste toeschouwer, schuilend voor noodweer maar geen glimp willen missen van het razende peloton. Vorige week bevond ik me in de karavaan van Royal Smilde Olympia’s Tour. Toen de laatst gehuldigde renner het podium verliet, keerde ik uitgeput naar huis. Sindsdien heb ik geen oog meer dicht gedaan.

Dat wielerkoorts niet te verhelpen is met een goede nachtrust en een washandje op het voorhoofd is me door de tijd heen wel duidelijk geworden. Wielerkoorts is chronisch. Ik heb ermee leren leven en wil inmiddels niet meer zonder. Ik wil niet meer zonder de kriebels in mijn buik bij het horen van een joelende menigte die het peloton slechts enkele seconden kunnen voorzien van kabaal. En ik wil ook niet meer zonder het kippenvel bij het zien van een gebalde vuist op de eindstreep. Wielerkoorts brengt me in extase. Het zorgt voor dezelfde opwinding als verliefdheid en ik kom er graag voor uit. Ik voel me geen muts, ook al ben ik tot over mijn oren.

Mijn hartstocht voor de sport heeft alles te maken met het gelukshormoon serotonine. Serotonine is een neurotransmitter die van invloed is op onder andere stemming en emotie. Bij wielerkoorts komt er, in nabijheid van fietsgerelateerde objecten, een verhoogde hoeveelheid serotonine vrij. Het zorgt ervoor dat wielerliefhebbers extreem vrolijk en actief worden. Totdat de karavaan voorbij is, hebben wij ‘de tijd van ons leven’. Vervolgens is de voorraad serotonine verbruikt en moeten we een week bijkomen van de koers. Dat voelt voor mij als heimwee.

Wielerliefhebbers die niet op de volgende editie van Royal Smilde Olympia’s Tour kunnen wachten, of niet-wielerliefhebbers die het gevoel van wielerkoorts eens willen ervaren, schijnen op straat een product te kunnen kopen dat de gelukzaligheid van de koers imiteert. Ik heb dezelfde week volgend jaar al met rood omcirkeld in mijn agenda en berust me tot die tijd in mijn heimwee. Pure wielerkoorts is het beste wat er is.