“Ik ben niet bang om los te laten, maar wel om nieuwe stappen te maken”, zei ik zo’n 10 jaar geleden naast mijn vader in de wagen. Het was de periode na de scheiding van mijn ouders. Ik woonde bij mijn moeder en thuis was het hommeles (lees: ik ging als tiener totaal kapot aan de situatie). Ik stond op het punt om een keuze te maken die mijn leven nog verder op z’n kop zou zetten. Niet omdat ik uitkeek naar iets nieuws, integendeel, maar omdat ik smachtte naar wat anders dan het oude. Daarom verhuisde ik gedurende de middelbare school van mijn moeder in Tilburg naar mijn vader in Breda. Hoop op beter overwon mijn angst voor het nieuwe.

Nu nog weet ik exact hoe huiveringwekkend die angst voelde. Dat komt omdat ik die angst nu ook voel. Toen ik begin deze week voor het eerst in m’n leven alleen in mijn bus in het wild sliep, voelde ik me als het jochie dat een decennium terug de spoorwegen noodgedwongen eigenhandig ontdekte om dagelijks op en neer naar zijn lessen te pendelen. Met zweet op mijn voorhoofd liep ik de stationshal binnen. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik had mezelf in het diepe gegooid. Zonder voorkennis ging ik op zoek naar een oplossing. Het lukte me. Het lukte me ondanks mijn angst om nieuwe stappen te maken. Het lukte me ondanks mijn angst om niet aan verwachtingen te voldoen en om niet gewaardeerd te worden. Begin deze week parkeerde ik mijn bus na zonsondergang in niemandsland. Ik had dezelfde kriebel in mijn buik, en het lukte me weer.

Maar in de loop der jaren heeft die kriebel een andere betekenis gekregen. Angst maakt me niet meer bang. Angst is mijn vriend geworden. Door angst verleg ik grenzen en ben ik tot dingen in staat die mijn eigen pet te boven gaan. Angst is niet eng. Angst houdt me scherp. Angst geeft me focus en flow. Angst is geen gevolg van een uitdaging. Angst is de uitdaging.

Hoewel de kriebel immer te maken heeft met het maken van nieuwe stappen, is zelden nog sprake van angst om niet aan verwachtingen te voldoen en niet gewaardeerd te worden. Momenteel is angst de strijd tussen mijn logische twijfel over de haalbaarheid van een doelstelling en mijn intuïtieve overtuiging over de haalbaarheid van een doelstelling. Wat wil dat zeggen? Ik voel dat ik alles kan wat ik wil, maar mijn verstand komt altijd met redenen waardoor ik er niet toe in staat zou zijn. Mijn angst anno nu is het spanningsveld tussen een ideaal, of droom, en de realiteit. Ik hou ervan om die angst te overwinnen. De kriebel in mijn buik triggert me om vol overgave voor mijn idealen te gaan. Zo is hommeles homeless geworden.