“Heb je even voor mij?” zie ik als appje op mijn telefoon verschijnen. Ik lig na een paar extreem drukke weken uitgeput op bed. Dat laat ik hem weten, waarop hij reageert: “Ik heb een briljant idee, maar dat hoeft niet nu, rust eerst lekker uit.”

Eric en ik kennen elkaar sinds de man met de gieter, zoals hij treffend omschreef in z’n verhaal van twee weken geleden. Sindsdien hebben we elkaar nog maar vijf keer gezien. Toch voelt dat anders. Het voelt voor mij alsof we uit hetzelfde asfalt gesneden zijn. Alsof we hetzelfde asfalt hebben mogen bewandelen. En alsof we het asfalt tegelijkertijd op onze eigen manier gespleten hebben. Onze vriendschap voelt zo vanzelfsprekend dat ik Eric sindsdien met bewondering volg. Zijn missie om ‘living the dream’ te verspreiden, oprecht te zijn, te doen wat je in je diepste verlangen wilt, te accepteren zoals het is en dit te willen delen, overstijgt voor mij alles. Dat hij zijn kindje, Gespleten asfalt, nu letterlijk deelt met anderen, weerspiegelt die boodschap des te meer. Daar is ongelofelijk veel moed voor nodig!

Inmiddels weten we gelukkig, als Eric een droom heeft en ergens in gelooft, lukt het hem en is moed zijn grootste vriend. Zelf had ik van kinds af aan ook een droom. Ik had eczeem over mijn hele lichaam. Ik kan me herinneren dat ik altijd jeuk had en me vies voelde. Ik wilde dit compenseren en dacht: als ik de beste van de wereld in iets word, dan vindt iedereen me vast leuk en mooi. De Olympische Spelen als shorttrackschaastster zou het voor mij daarom helemaal worden. Hier geloofde ik in. Vanaf dat moment was dat mijn missie geworden. Vanaf dat moment stopte ik 200% in dat doel om het te kunnen bereiken. Als twaalfjarig meisje trainde ik 20 uur per week. Ik ging naar school, deed mijn huiswerk en ging trainen. Wanneer klasgenootjes buiten speelden en plezier maakten, was ik bezig met mijn sport. Ik had een missie die ik wilde bereiken, wat er ook gebeurde.

De vele trainingsuren wierpen haar vruchten af. Ik mocht internationale wedstrijden rijden en ik werd gevraagd voor het Nationale Team. Totdat ik meer en meer blessures kreeg. Ik bleef moeite houden om diep te kunnen zitten. Ik wilde uitgezocht hebben waarom en besloot naar een specialist te gaan in Den Haag. Hij moest de oplossing weten. Maar de dag dat ik op controle kwam, vergeet ik nooit meer. Ik hoor het hem nog zeggen: “Dat jij überhaupt kunt schaatsen! Je voeten zijn net goed genoeg om te kunnen lopen, maar schaatsen? Je voeten zijn net planken! Alle gewrichten die nodig zijn om goed te kunnen bewegen zitten muur vast!” De wereld zakte onder mijn voeten vandaan. Na ruim 12 jaren keihard te hebben getraind voor dat ene doel, de Olympische Spelen, werd ik geconfronteerd met stoppen. Ik kon hier moeilijk mee omgaan en maakte hierover, samen met een productieteam, de documentaire ‘Diepgaan voor Vancouver’. Het geluid van velen om mij heen was voornamelijk: waarom zou je ooit een documentaire gaan maken over iets wat niet gelukt is? Een video over iets waarin je mislukt bent?

Het antwoord hierop is volgens mij precies waar Gespleten asfalt voor staat. Het verspreiden van ‘living the dream’, oprecht te zijn, te doen wat je in je diepste verlangen wilt, te accepteren zoals het is en dit te willen delen. Het overstijgt alles. Daarom was mijn antwoord op de vraag: “heb je even voor mij?” volmondig “JA”. Ik voeg hier alsnog graag “diep respect voor jou, Eric” aan toe.