Terwijl ik een hap neem, kijk ik naar buiten en zie ik een vogel neerdalen op de prachtige Zeller See. Het is een groot meer middenin de bergen, naast het plaatsje Zell am See. Mijn gedachten dwalen af naar de vogel die ik zojuist een professionele landing zag maken. Daar is een supersonisch watervliegtuig niets bij. Wat heeft zo’n vogel toch een leven, denk ik vervolgens. Wanneer hij wil, kan hij relaxt dobberen op het water. Wanneer hij wil, kan hij vliegen over besneeuwde bergtoppen. En als hij mazzel heeft schijnt de zon op z’n snoet. Een fantasie om vleugels van te krijgen.

Na mijn ontbijt ga ik zelf de besneeuwde bergtop op. Boven staat de skileraar ons op te wachten. We beginnen met oefeningen die vertrouwd voelen: het hangen in de bochten doet me denken aan mijn shorttracktijd. De kick is direct terug. Het voelt heerlijk om de hele dag frisse lucht te ademen, te sporten en omringd te zijn met de meest mooie bergtoppen en neerdalende sneeuwvlokken.

Dan neemt skileraar Harry ons mee naar een stuk off-piste. Het pure genieten kan nu echt beginnen. De spanning en adrenaline die vrijkomen geven me een magisch gevoel. Misschien wel een verslavend gevoel. Misschien is dat wel het vertrouwde gevoel. Ja, dat is het vertrouwde gevoel. Ik voel het op ’t moment dat ik oog in oog sta met de immense helling van een zwarte piste, met halverwege een enorme schans als attractie. De spanning, de adrenaline, de twijfel… heerlijk!

De twijfel… ik zie de schans niet liggen. Hij schijnt meteen achter de bocht tevoorschijn te komen, aan de bosrand van de piste. Ik denk: “Waarom toch elke keer weer die uitdaging? En waarom kan het nooit normaal?” Maar zodra ik  glij, is m’n hoofd leeg. De gedachte maakt plaats voor gevoel. Het gevoel dat ik ’t mag gaan doen. Ik zet aan en maak snelheid. Teveel natuurlijk. Met iets te veel vaart schiet ik door de bocht en voordat ik het door heb gooit de schans me recht omhoog de lucht in. Tijd voor nadenken is er niet meer… Whaaaaahhh!!! Ik vlieg door de lucht, ik zweef, ik ben een vogel en maak eenzelfde landing als het beestje van vanmorgen: perfect.

Door deze reuze sprong herinner ik me waarom ik telkens die uitdaging wil. En waarom het zogenaamd nooit normaal kan. Het geeft me het ultieme gevoel van vrijheid! Door grenzen te verleggen, ervaar ik geen grenzen meer. Ik voel geen blokkades en ik gebruik twijfel als ingrediënt om de grens te verleggen. Ik voel me zo vrij als een vogel. Over de prachtig besneeuwde bergen. En als ik mazzel heb, schijnt de zaligmakende zon in mijn snoet.