Na een blessure die ik in de tweede week van januari opliep, mocht ik deze week eindelijk weer hardlopen.

Toen ik voor het eerst sinds tijden door de bossen snelde, was ik me heel bewust van wat er om me heen gebeurde. Alle gedachten werden even uitgeschakeld. Ik voelde de takjes onder mijn schoenen breken, ik hoorde de bladeren ritselen, de vogels fluiten en mijn eigen ademhaling versnellen.

Het is een mooi besef dat wanneer alledaagse activiteiten even niet meer vanzelfsprekend zijn geweest, ik ze nóg meer ga waarderen. Ik ga nog een rondje.