Eind augustus fiets ik met Team Gespleten asfalt in acht dagen van Italië naar Nederland. De monsterachtige etappekoers draagt de naam Tour for Life, en is gekoppeld aan Daniël den Hoed: een stichting die onderzoek doet naar kanker en zieken ondersteunt waar mogelijk. Een bekende van me – een prachtmens – wordt momenteel opgevangen door Daniël, of werd. Ik heb net te horen gekregen dat ze uitbehandeld is. “Geen enkele kans meer,” klonk het verdict. Haar fysiek is onherstelbaar fyziek. De donkere cellen overschaduwen haar onderhuids. Toch blijft haar verschijning krachtig voelen. Dat bewonder ik met lede ogen, want er zit geen humor in een tumor. Het is een kwestie van tijd voordat er om één minuut stilte wordt gevraagd.

Eén minuut stilte ter nagedachtenis van een mens dat vol allure de wereld overtrok en haar lichaam zal verlaten op een leeftijd waarop doorgaans wordt gezegd dat ‘het leven in volle bloei is.’ Ze is slechts iets ouder dan ik. Het einde is in zicht. Voor haar geen meeslepende dromen meer. Voor haar geen strelende zonnestralen meer. Voor haar geen fluitende vogels meer. Voor haar geen rustgevend gekabbel van water meer. Voor haar geen extatische tintelingen meer. Voor haar geen liefdevolle kriebels in haar onderbuik meer. Voor haar geen morgen meer, en geen vandaag. Zelfs Tour for Life is een vraagteken. Ik tel tot zestig. En nog een keer. En nog een keer.

Gelukkig ben ik straks één minuut stil. Dat lost alles op.

Dat is sarcastisch. Hoe kan één minuut stilte zoiets noodlottigs in hemelsnaam compenseren? Wat schieten zij en ik ermee op als ik één minuut stil ben zodra ze vertrokken is? Wat is de waarde van één minuut stilte als de wereld de minuut erna twee keer zo hard draait om de verloren minuut in te halen? Eén minuut, waarom?

Ik zal één minuut stil zijn, uit fatsoen. En vervolgens ga ik verder met ongegeneerd genieten van meeslepende dromen, strelende zonnestralen, fluitende vogels, rustgevend gekabbel van water, extatische tintelingen en liefdevolle kriebels in m’n onderbuik. Ik kan ‘één minuut’ niet serieus nemen. Eén schamele minuut herdenken is waardeloos. Flauwekul. Voor mij is haar einde een onmiskenbaar teken om te leven. Ik bemin het hier en nu. Precies zoals zij dat op dit moment nog doet. Door lief te hebben wat NU IS, zal ik haar al mijn resterende ‘één minuten’ bij me dragen. Ik weiger de dood met één minuutje stilte te beantwoorden. Ik beantwoord de dood met levenslang leven. Zij fluistert mij dat antwoord in… kansloos. Dankjewel.