Na negen maanden in de wachtkamer gaat er een smalle deur open. Inmiddels ben ik van niets iets geworden. Het spel kan eindelijk beginnen.

Het doel van een escaperoom is simpel. Ik stap vrijwillig een ruimte binnen en achter me valt de ingang achteloos in het slot. Door middel van het oplossen van raadsels is het mogelijk uit de ruimte te ontsnappen, maar er is slechts beperkte tijd om dat te doen. Te laat is af. Helaas pindakaas. In zo’n kamer is niets wat het lijkt. In zo’n kamer is de kamer de realiteit. Negen maanden geleden koos ik bewust voor deze zinderende locatie. Ik heb mezelf al tig keer aan deze game gewaagd. Toch heb ik door de wachttijd geen enkel idee waar ik terecht kom zodra ik door de opening geperst word. Floep.

Ik staar verdwaasd om me heen. De ingang van deze escaperoom heeft de vorm van het vrouwelijk geslachtsdeel. Ik ben enkele decimeters groot en ik zit met een touw vast aan een koek. Een soortgenoot van groter formaat knipt de streng direct door. Ik heb geen idee wat me overkomt. Ik snap er niets van. Ik huil. Een uur lang, onafgebroken. Doorgaans is dat de tijdslimiet. Ditmaal blijkbaar niet. Er is geen eigenaar die me na 60 minuten zonder ontcijferd vraagstuk ‘helaas pindakaas’ naar de uitgang helpt. Zodra ik doorkrijg hoe lang de anderen zich al in deze ruimte bevinden, besef ik dat de tijdslimiet onbepaald is. Escaperoom Aarde duurt tot de dood. Desondanks voel ik dat ik geen seconde te verliezen heb. Geleid door een onverklaarbare nieuwsgierigheid ga ik direct op zoek naar antwoorden op deze mysterieuze plek.

Ik puzzel jarenlang dagen en nachten non-stop, volg signalen die voor menigeen onlogisch lijken en kraak de ene code na de andere. En passant bedenk ik me het volgende: als ik hier tot de dood zit, wat gebeurt er dan als ik het geheim voortijdig ontrafeld heb? In andere escaperooms opent er op dat heuglijke moment een uitgang. Escaperoom Aarde kent onnoemelijk veel deuren, maar geen daarvan is een uitgang. De dood is de enige manier om deze escaperoom te verlaten. Dus, wat gebeurt er zodra ik ‘m voor m’n dood heb uitgespeeld? Keer ik terug door heen te gaan zodra ik het weet? Blijf ik ronddwalen totdat ik tot het meubilair van de kamer behoor? Wordt de wereld pikdonker, met een spotlight gericht op mij, stopt iedereen acuut met zijn of haar bezigheden en mag ik bergen felicitaties in ontvangst nemen? Blijk ik daadwerkelijk de hoofdrol in een film te hebben gespeeld? Of mag ik anderen bijstaan in het oplossen van de raadsels?

De spotlight-variant lijkt me hilarisch. Toch blijf ik liever hier om mee te helpen aan de herinrichting van Escaperoom Aarde. De onrustige plek wordt momenteel verbouwd tot ruimte waarin niemand de drang voelt om te vluchten. Van escaperoom tot leefroom. Van een escapade- en escaladekamer tot plaats van onvoorwaardelijke liefde. Ik klus mee.