Onlangs verzorgde ik een interactieve workshop voor werkzoekenden bij de Broekriem, een lezing voor studenten bij Hogeschool Fontys en was ik gastspreker tijdens de ploegenpresentatie van de Rabo Meertour. Aan de hand van la Route des Grandes Alpes en de documentaire ‘Omdat ik het wil’ sprak ik telkens over de glimlach – flow – die voortkomt uit mezelf zijn. Zoiets simpels, zo moeilijk. Ik legde uit wanneer ik mezelf ontdekte, hoe ik het leerde te volgen en wat de onwaarschijnlijke gevolgen daarvan zijn. Keer op keer waren de onwaarschijnlijke gevolgen direct voelbaar in de zaal. Zodra ik begin te vertellen over de ondefinieerbare wilskracht die me drijft, lijkt mijn directe omgeving die fortuinlijke energie eveneens te ervaren. Op zo’n moment glimlach ik breeduit. Dat ben ik.

Vanmiddag herhaalde dat scenario zich. Ik bracht een bezoek aan de Flowschool, waar kinderen worden opgevangen die zoveel ondefinieerbare wilskracht voelen dat ze hun draai in het reguliere onderwijs totaal niet kunnen vinden. Voor deze kids geen bomvolle klaslokalen met een gezaghebber die opdrachten systematisch toewijst, maar een juf die in samenspraak op basis van intrinsieke motivatie in de buitenlucht te werk gaat. Deze jongeren weigeren simpelweg geprogrammeerd te worden. Ze willen leven, in liefde. De flow-kids zijn zichzelf, hun hart, en ondervinden zoveel moeite in een wereld waarin het hoofd (vooralsnog) regeert. Een traan van herkenning rolt over m’n wang. Ik mocht ze laten zien dat het goed is om zichzelf te zijn. Daar ben ik eindeloos dankbaar voor. Flow delen, ik doe niets liever.