Ik woon in een bus. Ik flow op vier wielen door het leven en beland zodoende in de meest onvoorstelbare situaties op de meest fabuleuze plekken. De stapel anekdotes die ik erover kan vertellen wordt met de dag hoger. Ik rolde in Frankrijk uit het niets een boeddhistisch dorp binnen, reed mezelf vast in de blubber in de middle of nowhere in de Belgische Ardennen en sliep op meer bergtoppen dan het aantal huizen waarin ik de afgelopen 27 jaar wakker ben geworden. Toch ben ik geen nomade vanwege de extraordinaire levensstijl. Mijn gevoel bepaalt. Ik ben gewoon blij.

Dat gevoel deel ik dolgraag. Ik doe niets liever dan schrijven en spreken over mijn flow. Voor mij is er niets zo waardevol als het aanwakkeren van het vuur zodat het alle angsten in de bovenkamer verschroeit. De energie die ik ervaar zodra een groep mensen de onderhuidse vlammen ongeremd laten dansen, is met niets te evenaren. Ik weet dat de aanwezigen die ondefinieerbare wilskracht tijdens een lezing of workshop over ‘leven in flow’ van top tot teen voelen. En toch zijn er twee vertwijfelde reacties die ik veruit het meest te horen krijg: “Ik ben jaloers” en “Ik zou het niet kunnen.” – Vuur gedoofd.

Vrijheid is de essentie van de mens. Standaard druk ik anderen op het hart dat iedereen elk moment van de dag de keuze heeft om van koers te veranderen. De enige die mij vertelt wat ik MOET doen, zit in mijn hoofd. Niemand anders dan ikzelf zegt mij wat ik moet doen. Alles wat ik ‘moet doen’ maak ik mezelf wijs. De enige remedie tegen de vastgeroeste overtuigingen tussen m’n oren, is proberen. Proberen, proberen, proberen. Doen, doen, doen. Geluk belde niet op een willekeurige avond bij me aan om me liefdevol in m’n armen te vliegen. Hoe langer ik het intrinsieke vuur op de bank achter de televisie of in de collegezaal boven m’n studieboeken negeerde, hoe neerslachtiger ik werd. Pas op het moment dat ik mezelf erkende, over de drempel stapte en deur achter me dichttrok, begon ik met leven.

Leven betekent kiezen voor m’n hart in plaats van m’n hoofd. Vorige zomer leidde dat me tot een onmenselijke fietstocht over la Route des Grandes Alpes: 14 bergpassen, 650 kilometer, non-stop. Ik deed het niet voor de extraordinaire prestatie. Ik werd er gewoon blij van. In de documentaire ‘Omdat ik het wil’  wordt duidelijk wat mijn drijfveer was: intrinsieke motivatie. Een week na de tocht kocht ik een bus en zei ik al mijn inboedel vaarwel. Wederom niet vanwege de extraordinaire vooruitzichten. Ik werd er gewoon blij van. Voor meer dan een glimlach hoef ik niet te leven.

Een glimlach krijgen door intrinsieke motivatie te proberen, te proberen, en te proberen is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kwam er pas stukje bij beetje achter dat mijn geluk in elkaar zit als ik tot dusver beschreven heb, toen ik alle prullaria van m’n prikbord rukte en ‘m van scratch volhing. Ik gebruikte punaises om de volgende drie stappen op het kurk te bevestigen:

1. Mijn naam – Eric Mijnster
Ik ben hier omdat ik het wil. Daar is niets egoïstisch aan. Dat heet voor mezelf kiezen. Ik ben het uitgangspunt van mijn leven. Daarom kijk ik naar wat mij drijft. Ik kijk naar mijn wilskracht en mijn intenties. Uiteindelijk blijk ik er – juist door mezelf te zijn – constant voor anderen te zijn. Dus: mijn naam in het midden van het prikbord.

2. Mijn passies – Communicatie, sporten en avontuur
Gevoelsmatig kan ik mezelf in enkele kernwoorden omschrijven. Op de een of andere manier klopt mijn hart voor iets met communicatie, sporten en avontuur. Die passies zijn niet te beredeneren, of te verantwoorden. Die passies zijn niet goed of fout. Die passies zijn gewoon zo. Passies staan in directe verbinding met m’n intrinsieke motivatie en daarom om mijn naam op het prikbord.

3. Een lijst met activiteiten die voortvloeien uit het combineren van mijn passies
Mijn kernwoorden communicatie, sporten en avontuur kan ik combineren tot uiteenlopende activiteiten. Het kunnen eendaagse evenementen zijn, werkzaamheden, dromen, hobby’s, alles. Sinds de allereerste activiteit van de lijst, leef ik vanuit m’n hart. Ik flowde namelijk als vanzelfsprekend in de volgende activiteit, en de volgende, en de volgende. Er is niets zo fijn als me door het kristal der gevoelens laten leiden. Dat ik zes jaar na de herinrichting van het kurk met een glimlach blog, schrijf en spreek over flow en flowrijke (fiets)avonturen is mijn bewijs voor de werking van mijn prikbord.

Eenmaal voor m’n hart gekozen weet ik dat vrijheid niet de essentie van de mens is. De reactie “Ik zou het niet kunnen” beantwoord ik voortaan glunderend met “Ik zou niet anders kunnen.” Inmiddels kan ik niet anders meer dan mijn hemelse vuur volgen. Ik doe mezelf tekort als ik mijn hart niet laat bepalen. In mijn leven bestaat er daarom geen keuze meer. Ik vlieg waar de wind waait. Ik ga daar waar mijn oprechte intentie me heen brengt. Ik ben mijn intrinsieke motivatie. Het voelt fabelachtig. Ik wil niet anders. Ik kan niet anders.

– Gepubliceerd op Nieuwetijdskind Magazine