Toen om 8.00u in de ochtend het startschot klonk, vloog ik uit het geweer. De Col de l’Echelle ging erin als koek. Eigenlijk was het de ganse dag smullen geblazen, totdat de Col de la Croix de Fer na een linke bocht naar links uit het niets herrees. Sauna-achtige taferelen zorgden voor een spoor zweet waar Hans en Grietje veel van hadden kunnen leren. Vervolgens stond de kogel geparkeerd. Ik kreeg m’n pedalen nauwelijks vaker rond dan de zon om de aarde. Maar ik bereikte de top. Bij gebrek aan een begraafplaats boven, besloot ik uit de dood te herrijzen en door te trappen. Uiteraard kwam toen het mooiste moment van de dag: de afdaling van de Col du Glandon. Een orgasmisch technische slingerweg die ik met een euforische kreet in elke bocht onderging. Daarna rolde ik ineens de camping op. Dag één zit erop. Nog zeven te gaan. Tot morgen!