Brutalen hebben de halve wereld. Dat zeggen ze tenminste. Ik vind het een lastige. Op de een of andere manier kan ik er ook niet zo goed tegen. Misschien omdat ik zelf stiekem ook wel wat brutaler zou willen zijn. Of misschien omdat het gewoon heel ver van me af staat. Terwijl ik erover nadenk, merk ik dat ik er zelfs verdrietig van word. Waarom raakt het me zo?

Ik voel me klein. Had ik terug moeten schreeuwen? Had ik toch net wat sneller moeten zijn? Waarom heb ik dat niet gedaan? Deze gedachtes verwarren me en ik voel tegelijkertijd een bepaalde woede opkomen. Ik besef dat het gewoon niet bij me past. Ik kan niet terugschreeuwen als ik weet dat ik nu eenmaal een zachtere stem heb. Ik kan niet voorkruipen als ik weet dat ik liever netjes op mijn beurt wacht. En ik kan niet brutaal zijn als ik weet dat ik liever sociaal ben.

Wat betekent dit? Betekent dit dat ik de halve wereld niet heb? De maatschappij vraagt om assertiviteit, voor jezelf op te komen, weten wat je wilt en daar keihard voor te gaan. Het is een maatschappij waarin ik haast gedwongen word om brutaal te zijn, zou je zeggen. Maar is dit wel zo? Volgens mij gaat het veel dieper en veel verder dan dat. Deze maatschappij dwingt mij om in mijn kracht te komen. Om lief te zijn. Om kwetsbaar te zijn. Om sociaal te zijn. Deze kracht benut ik. En ook al is dat volgens anderen soms te sociaal, dan weet ik: de socialen hebben de andere helft!