Gisteren en vandaag heb ik Tim in z’n eentje laten spelen met de rode draad in zijn huiskamer. Ik trok met mijn rollende huis door het land om bezoek te brengen aan m’n vrienden van Follow My Challenge, Duursport.nl, Wonderlijk Werken en Fast Forward. Follow My Challenge zorgt ervoor dat ik tijdens Tour for Life via Gespleten asfalt real-life te volgen ben door middel van een GPS-tracker. Bij Duursport.nl heb ik een kist sportvoeding gescoord om de achtdaagse rit van Italië naar Nederland zonder hongerklop te doorstaan. De ontmoeting met de gelijkgezinde digitale nomaden Steven en Diana van Wonderlijk Werken betekende een loepzuivere en onvoorwaardelijke connectie om kriebels van te krijgen. Met Fast Forward besprak ik mijn vertrouwen in hun wielen tijdens de afdaling van de Mont Ventoux. Hun leus is ‘Get confidence go fast’. I agree.

Tussendoor bezocht ik Ga met me mee-passagier Sandra. Gedurende de laatste week van juli maakte de charismatische dame kennis met Niels, Maaike, mij en het busleven. Onze laatste nacht brachten we door op een strand aan de Cote d’Azur. Ze vertelde me tijdens m’n tussenstop hoe momenteel allerlei dingen op flowrijke wijze aangenaam toevallig in elkaar vallen. Als ik zoiets hoor, word ik dolenthousiast. Sandra voelt ‘m. Sandra leeft ‘m. Ze verblijdde me met een verhaal over haar ervaring op vier wielen, en tegen die rake woorden kon geen GPS-tracker, glucosereep of wielenset op. De nieuwbakken vriendschap met het Steven en Diana is er een met een gouden randje. Zo is de overgave van Sandra ook.

SANDRA – OVERGAVE

In de hele week dat ik met Eric, Niels en Maaike op pad was heb ik oneindig veel gelachen, heel fijn gepraat, intens genoten en soms zelfs een beetje gehuild. Er gebeurde ontzettend veel, en toch schreef ik maar één woord in de notities op mijn telefoon. Dit zijn de notities die me heilig zijn, waar ik al mijn ideeën, inzichten en kronkels in zet, waarin ik hele verhalen uitwerk en typ tot ik niets meer te typen heb. Typisch genoeg kwam er in deze intense en bijzondere week alleen maar dat ene woord: overgave.

Dat is het. Daar gaat het om. Want wat heb ik veel overgave gevoeld. Overgave aan het moment, aan de tijd, aan de stilte, aan het niet weten, aan de warmte, aan de regen, aan de ander… Alles was goed. En wat voelde dat heerlijk! Volgens mij is dát flow! En wat een cadeau dat ik dat mocht ervaren!

Mijn eerste dag thuis na een week waarin ik zoveel heb losgelaten en zoveel mooie dingen heb beleefd was even goed lastig. Ik dacht aan mijn dagelijkse leven en de momenten waarop ik het nog moeilijk vind om met volle overgave te leven. De momenten waarop ik me geremd voel en niet naar buiten durf te brengen wat er in me zit. Direct kwam er een groot verlangen in me naar boven, want ik wil me niet door angst laten tegenhouden, ookal is het maar een heel klein beetje. Ik wil nog veel meer in het moment leven en simpelweg zijn. Zijn en laten zijn. Volledige overgave.

Overgave aan muziek, beweging, mijn gevoel, mijn verlangens, de woorden die zomaar uit m’n hart komen, de stroming van het leven.

Nu, een dikke week later, nu alles een beetje geland is en ik daarmee ook weer met beide benen in m’n eigen leven sta, besef ik ineens: ik voel het nog steeds! Ik hoef niet meer te verlangen naar dat gevoel van overgave, want het is er al!

Heb ik toch zomaar stiekem iets van mijn week met Eric mee naar huis genomen. Iets ontastbaars; het allergrootste cadeau!