Afgelopen woensdag speelde ik mijn theatervoorstelling ‘Een ongelofelijk belangrijk en waargebeurd verhaal over geluk enzo’ voor de eerste keer sinds corona. Het gaat over bewust voelen en doen wat je ziel je ingeeft. Intrinsieke motivatie.

Twee derdejaars klassen van een VMBO in Boxmeer zaten in de zaal. Een meisje van een jaar of 15 sprak achteraf haar herkenning uit: ‘Dit is precies waar ik mee bezig ben. In de maanden dat ik door corona thuis zat, ben ik mezelf af gaan vragen waarom ik eigenlijk naar school ga. Waarom kan ik niet gewoon meteen doen wat ik wil?’

Een dag later kreeg ik via boekingsbureau Bannink feedback van de docenten die de voorstelling hadden geboekt: ‘We waren onwijs onder de indruk van het ongelofelijke verhaal, en belangrijker: de kinderen ook. Heb nog nooit derdeklassers zo geconcentreerd en aandachtig zien kijken… Past ook erg goed bij de leeftijd.’

Het was inderdaad aan. Dat gebeurt er als een verhaal, boodschap en energie aansluit bij de belevingswereld van deze tijd. Ik ben zo dankbaar dat ik dit avontuur mocht beleven en nu mag vertellen. Ik zou dit elke dag kunnen doen.

???

PS De opmerking van het meisje is in mijn ogen typerend voor de staat van ons onderwijssysteem. Het kan anders. Binnenkort weer een verhaal daarover.