Ik maak lesbrieven voor mijn theatervoorstelling; lessen die zijn gebaseerd op mijn verhaal en die op scholen kunnen worden ingezet na het zien van de voorstelling. Die lesbrieven dienen gekoppeld te zijn aan de kerndoelen van het basisonderwijs. En dan nu de reden van mijn verbazing: VAN DE 58 KERNDOELEN IN HET PRIMAIR ONDERWIJS GAAT ER GEEN EEN OVER ZELFKENNIS, NAAR JEZELF LUISTEREN OF INTROSPECTIE.

Er is één kerndoel dat zou kunnen wijzen op reflectie en verder zijn alle kerndoelen gericht op het aanleren van externe kennis en vaardigheden.

Wat zijn we aan het doen? Zijn we authenticiteit aan het uitbannen? Zijn we intrinsieke motivatie aan het negeren? Zijn we vergeten dat ware verbinding ontstaat zodra we onszelf lief hebben? En dat het dus nodig is dat we onszelf kennen? Zijn we verleerd dat een mens tot bloei komt in een veilige omgeving? Dat een veilige omgeving betekent dat een mens er helemaal mag zijn zoals hij of zij is? Dat ‘er helemaal mogen zijn zoals je bent’ betekent dat je wel gezien en niet gestuurd wordt door een ander? Dat je dáárdoor naar jezelf leert te luisteren? Jezelf leert uit te spreken? Jezelf leert te vertrouwen? Hechten we geen waarde meer aan eerlijkheid? Totale eerlijkheid naar jezelf? In totale eerlijkheid delen wat er vanbinnen speelt? In totale openheid ontvangen als iemand anders in totale eerlijkheid deelt wat er vanbinnen speelt? In totale eerlijkheid naar jezelf kijken als je in een heftige emotie schiet door een actie van een ander? In totale eerlijkheid toe durven geven dat je een ander iets verweet terwijl het eigenlijk allemaal jouw innerlijke struggle was? Zijn we vergeten hoe het is om in onze kracht te staan? Zijn we zó vergeten hoe het is om in onze kracht te staan, dat we het onze kinderen niet meer kunnen leren? Dat we het onze kinderen niet meer kunnen voordoen? Dat wij kinderen de weg wijzen, terwijl wij zelf juist de weg kwijt zijn?

Wat zijn we aan het doen?